Wachten, wachten en nog een beetje wachten

De vakantie is voorbij en de eerste week was geen 'inkomertje'. Maar daarover later meer.

Zoals dat bij vakanties gaat, ging ook deze veel te snel voorbij. Een week in Nederland met prachtig weer en daarna een week in Noorwegen met helaas minder goed weer.
Steffie en ik hebben door Noorwegen gezworven. Eerst met het idee wild te kamperen. Denk je Noorwegen, dan denk je: ruimte en natuur. Beide kloppen, maar het vinden van een goede kampeerplek bleek een heel ander iets te zijn. Alle open plekken zijn of begroeid met lage begroeiing, of je zakt er in weg, of het is eigendom van een boer, of de muggen weten het wel ongeschikt te maken. De eerste nacht werden we letterlijk aangevallen door muggen, die ook nog eens door alle kiertjes in de tent naar binnen kropen. Wat een goede voorraad muggenbeten voor de rest van de week opleverde. Ons insmeren met deet deed ze niets, waarschijnlijk vonden ze het zelfs lekker ruiken. De andere dagen kozen we voor campings.

Hier heb ik een klein overzicht van de dagen:
Dag 1 (zaterdag): Telemark, mooie provincie, zeiden de muggen die ons leegzogen.
Dag 2 (zondag): Hardangervidda is schitterend, kleine gezellige camping met douche, vissen happen naar muggen maar niet naar mijn aas.
Dag 3 (maandag): Bergen, de stad waar regen uitgevonden is, een Bijbelschool bied onderdak.
Dag 4 (dinsdag): Camping langs de rivier, pannekoeken zijn ook lekker in een niet ronde vorm.
Dag 5 (woensdag): Geiranger overgenomen door Italianen, vlucht naar het plaatsje Lom bleek een goed idee, leuk museum, Steffie komt Amerikaanse 'studiegenoten' tegen en ik eet mijn eerste echte Italiaanse pizza in Noorwegen.
Dag 6 (donderdag): Kleine stop in Lillehammer met koffie en Noorse wafel, Lillehammer ook bezet door Italiaanse toeristen, veel regen dus toch maar naar Sandefjord.

Ondanks veel regen en een agressieve bende muggen de eerste dag, toch een leuke vakantie, waarin we veel van Noorwegens schoonheid hebben gezien.
Steffie en ik hadden de hoop om de laatste dagen nog wat leuke dingen te bekijken hier in de buurt. Maar vrijdag kreeg ik te horen dat ik woensdag 11 pagina's aan noodprocedures uit mijn hoofd moest kennen. Dus werd het schrijven, schrijven en nog meer schrijven, om het in mijn hoofd te krijgen. Daarbij kwamen nog drie andere testen. Gelukkig is het niet tevergeefs geweest. De drie testen heb ik kunnen afronden met één keer 100% en twee keer 95%, de schrijftest is tot nu toe alleen bevestigd als 'geslaagd'. Dit alles maakt mij theoretisch klaar om solo te kunnen vliegen, in de praktijk ligt dit helaas iets anders. Inmiddels heb ik al meer dan twee maanden niet gevlogen en heb ik kunnen kijken naar 9 klasgenoten die iedere week wel een paar keer vliegen. Twee stuks vliegen zelfs al bijna solo! Daarbij moet ik wel zeggen dat zij de hele vakantie hier waren en niets anders hebben gedaan dan vliegen. Mijn aantal uren ligt op 11, terwijl de 9 die wel vliegen, allemaal op of over de 20 uur zitten.
De reden hiervan werd vandaag verklaard: Ze willen die 9 zo snel mogelijk solo laten vliegen, zodat zij geen instructeur meer nodig hebben en de instructeurs hun volle aandacht kunnen richten op de overige 9. Begrijpelijk, maar het blijft behoorlijk deprimerend en demotiverend om je klasgenoten met een grote glimlach terug zien te komen van een vlucht.

Ondertussen valt er niet meer te doen dan leren en wachten, heel veel wachten.